Η Ευθύνη των
Ιερέων δια την Τάξιν εν τοις Ναοίς
Εδώ, χριστιανοί μου, πως
πηγαίνετε; Καμετε λακριντιά μέσα εις την εκκλησίαν; -Κανουμε, άγιε του Θεού.
-Αμή η αγιωσύνη σας, άγιοι ιερείς, τι τούς λέγετε; -Τούς λέγουμε να μη
κουβεντιάζουνε, μα αυτοί δεν μας ακούν. -Και τι είνε η αφορμή και δεν σας
ακούν; Με φαίνεται
πως να είστενε η αιτία η
αγιωσύνη σας και δεν σας ακούν. Ας σηκωθή επάνω ένας παπάς από την αγιωσύνη σας
να τον ερωτήσω ένα ερώτημα. Έχεις παιδιά παπά μου; -Έχω. Όταν βάνης την τράπεζαν
να φάγουν ψωμί τα παιδιά σου, που πρέπει να την βάλης, εις την μέσην από τα
παιδιά σου, δια να σώνουν όλα, ή εις την άκρην, ταμισά να τρώγουν και τα άλλα
μισά μα μη τρώγουν; -Εις την μέσην δια να σώνουνόλα. Μα αν τύχη και την βάλης εις την άκρην, τα
μισά να τρώγουν και τα άλλα μισά να μην τρώγουν, δεν πρέπει να σε κατηγορήσουν
τα παιδιά σου; -Πρέπει. -Να ιδούμε τώρα, δέσποτά μου, ποίος είνε πατέρας,
τράπεζα ποια είνε, το φαγί ποίον είνε και ποία είνε τα παιδιά. Πατέρας
πνευματικός και επίτροπος είσαι συ, η αγιωσύνη σου, οπού σε έκαμεν ο Θεός,
μητέρα είνε η Εκκλησία, τράπεζα το αναλόγι, φαγί είνε τα βιβλία της Εκκλησίας
και το άγιον Ευαγγέλιον, παιδιά πνευματικά είνε οι χριστιανοί. Τώρα δεν με
φαίνεται πως ομοίως πρέπει να κάνης και η αγιωσύνη σου (δεν το λέγω μόνον δια
λόγου σου, αλλά να ακούουν και οι άλλοι), να βάλης το αναλόγι εις το μέσον της
εκκλησίας, να διαβάζης παστρικά και μεγαλοφώνως δια να ακούουν όλοι οι
χριστιανοι; Και ωσάν ακούουν, δεν κουβεντιάζουν· αμή όταν διαβάζης εμπρός εις
τον Χριστόν και τα λέγης μέσα σου, οπού ο Χριστός τα ηξεύρει και τα ακούεις
μοναχός σου, έτσι και οι χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, ωσάν δεν ακούουν και
δεν έχουν φαγί, αρχινούνε τα λακριντιά μέσα εις την εκκλησίαν και λέγει η μία
γυναίκα την άλλην ποία έχει καλύτερον φόρεμα και στολίδια, ύστερα παίρνουν και
φεύγουν και δεν έχουν όρεξιν να ματαέρθουν. Και γίνεσαι αιτία και κολάζονται και
εκείνες και κολάζεσαι και η αγιωσύνη σου.
Μα τί πρέπει να κάμης, παπά
μου, δια να μην κολασθής; Ετραγούδησες καμμίαν φιοράν, δέσποτά μου; Εγώ είδα
μίαν φοράν ένα πόρνον, οπού εδιάβαινε από κάτω από ένα σπίτι υψηλό, και εις ένα
παράθυρον μίαν κόρη. Την είδε ο πόρνος, μα δεν την έβλεπε τόσον καλά. Ανέβηκε εις
υψηλότερον τόπον και την έβλεπε καλύτερα. Αρχίνισε και ετραγούδα και έλεγε: Αχ
μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια (να ειπώ και άλλο ένα) στου παπά τα παραθύρια. Τί ήτανε
ο σκοπός του; Να διώξη τον Χριστόν από την καρδιά της κόρης και να της φέρη τον
διάβολον· να διώξη την παρθενίαν και να φέρη την πορνείαν. Τωρα δεν πρέπει η
αγιωσύνη σου να κάμης ομοίως; Να ανεβής υψηλά και να λέγης με κατάνυξιν και
μεγαλοφώνως: "Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το
πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου". Και αν ημπορής, να
κλαίης, δια να διώξης τον διάβολον από την καρδίαν των χριστιανών και να φέρης
τον Χριστόν· να διώξης την πορνείαν και να φέρης την παρθενίαν· να διώξης την
υπερηφάνειαν και να φέρης την ταπείνωσιν. Αν θέλετε, ιερείς, να σωθήτε και να
σωθούν και οι χριστιανοί, αυτό κάμετε.
Κοσμάς ο Αιτωλός,επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, εκδ. ο Σταυρός, σελ.251
