Έτσι ξεκίνησε κάποιος ομιλητής κάποτε τον λόγο του και η παρότρυνση αυτή ηχεί μέχρι σήμερα στα αυτιά μου ως έλεγχος φοβερός, αλλά και ως παραμυθία στα αδιέξοδα της ζωής. Μα, είναι δυνατό να ζεις χρόνια στην Εκκλησία, γαλουχημένος από την οικογένεια και τα κατηχητικά, μπολιασμένος από νάματα αληθείας σε «πνευματικού περιεχομένου» ομιλίες και να μην έχεις πάρει «στα σοβαρά την πίστη σου;» Κι όμως, ναι. Διαπίστωση τρομαχτική κάποτε, αλλά σωτήρια εν τέλει.
Έλεγξε τη ζωή σου! «Ιδού η δούλη Κυρίου…», ακούς με ευλαβική προσοχή στο Ευαγγέλιο. Πόσο απέχει όμως το άκουσμα από την πράξη! Ασθενική η πίστη μας, Θεέ μου! Και οι ενέργειές μας με την αντιφατικότητα και α-διαύγειά τους αποκαλύπτουν μια αλήθεια που αλλιώς δεν θα την ανα-γνωρίζαμε, γιατί δεν αντέχεται εύκολα: την προβληματική και ακαλλιέργητη ακόμη προσωπικότητά μας, την προβληματική και γενικευτική ακόμη πίστη μας.
Ένας γέροντας στην Ρουμανία είπε πως «ο Θεός μάς θέλει να προσευχόμαστε ως ήρωες και όχι ως φοβισμένοι κακομοίρηδες.» Εμάς, όμως, πόση κακομοιριά μας διακρίνει, πόση ανανδρία…..
Η ζωή ένα «μυστήριο» ,πραγματικά. Όσα συμβαίνουν, τα μάτια μας τα κοιτούν «μυωπικά» (μύωπας<αρχ. μύω «μισοκλείνω τα μάτια») αδυνατώντας να καταλάβουμε την αλήθεια τους.
Κατερίνα Διαμαντοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου